دعوای الزام به رفع مزاحمت
مطابق با ماده 160 قانون آیین دادرسی مدنی ، دعوای مزاحمت عبارت است از « دعوایی که به موجب آن متصرف مال غیر منقول ، درخواست جلوگیری از مزاحمت کسی را می کند که نسبت به متصرفات او مزاحم است ، بدون اینکه مال را از تصرف متصرف خارج کرده باشد » بنابراین بدون اینکه ملک از تصرف مالک خارج شود ، نسبت به تصرفات مالک مزاحمت ایجاد شده است و اجازه بهره برداری مناسب متصرف را از ملک نمی دهد . مثل اینکه شخصی با تخلیه مصالح و یا با ریختن زباله در ورودی ملک دیگری ، برای مالک مزاحمت ایجاد کند.
دقت کنید که آن شخص مزاحم ملک را از تصرف متصرف خارج نکرده ولی نسبت به تصرفات او مزاحمت ایجاد کرده است و اجازه ی بهره برداری مناسب متصرف را از ملک نمی دهد.
طرفین دعوا
در دعوای مزاحمت ، خواهان دعوی کسی است که نسبت به تصرفات او مزاحمت شده است و مزاحم ملک نیز خوانده ی دعوا است .
مرجع رسیدگی
دعاوی مربوط به اموال غیر منقول در دادگاه محلی که ملک در آن حوزه واقع شده است، رسیدگی می شود.
اجرای رای
دعوای الزام به رفع مزاحمت ، بلافاصله پس از صدور حکم دادگاه بدوی و قبل از قطعیت ، رأی اجرا می شود و تجدید نظرخواهی محکوم علیه ، تاثیری در اجرای رأی ندارد .
سوالات متداول
در شکایت ممانعت از حق احراز مالکیت شاکی الزامی است و همچنین شخصی که مانع مالک شده است باید از این کار سوءنیت و قصدمجرمانه داشته باشد تا قابل مجازات باشد.
در دعوای مزاحمت باید ارکان زیر موجود باشد :
١- تصرف سابق خواهان بدون مزاحمت
٢- مزاحمت فعلی خوانده بدون رضایت خواهان
٣- غیر قانونی بودن مزاحمت خوانده
بله، مستند به ماده 690 قانون مجازات اسلامی ، نصب دوربین در قسمت مشاعات بدون اجازه سایر مالکین، مصداق مزاحمت از حق می باشد.
دعوای رفع مزاحمت از حق در صورتی قابلیت استماع را دارد که فردی بدون این که مال را از تصرف مالک خارج کند مزاحم اعمال حق وی باشد.
احراز مالکیت شاکی شرط ضروری رسیدگی به شکایت ممانعت از حق و مزاحمت ملکی است.
در دعوای مزاحمت ، خواهان باید ثابت کند که موضوع دعوا حسب مورد ، قبل از خارج شدن ملک از تصرف وی و یا قبل از ممانعت و یا مزاحمت در تصرف و یا مورد استفاده ی او بوده و بدون رضایت او و یا به غیر وسیله قانونی از تصرف وی خارج شده است .
